Het verhaal van Heidi

“Ik was veel te jong om met dit probleem te blijven rondlopen”

Na de geboorte van haar dochter, 18 jaar geleden, kreeg Heidi (44) last van licht urineverlies. “Oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te versterken hielpen, maar na m’n tweede zwangerschap werd het erger. Joggen of dansen ging niet meer zonder urineverlies, en dat was vervelend. Ik voelde me er ook niet goed bij. Het vooruitzicht op een leven waarbij je constant moet opletten op wat je doet, stemde me niet bepaald euforisch. Ik heb toen samen met mijn gynaecoloog beslist een afspraak te maken in het Urologisch Centrum.”

Waarom heb je zo lang gewacht om naar de uroloog te stappen?

“Ik was nog zo jong, amper 30 jaar, en dacht dat met oefeningen en elektrostimulatie van de bekkenbodemspieren bij de kine het probleem wel zou opgelost geraken. Ik had zelfs een Elvie bekkenbodemspiertrainer gekocht voor thuis. Uit de jaarlijkse controles bij mijn gynaecoloog bleek ook dat mijn bekkenbodemspieren in orde waren. De oefeningen hielpen, maar bij zwaardere inspanningen of onverwacht niezen of plots verschieten had ik minder controle over mijn blaas en kwam er altijd wat urine vrij. Ik heb me lang beholpen met inlegkruisjes tot ik er genoeg van had. Ongewenst urineverlies beperkt je in je vrijheid. Je durft op den duur niks meer te doen. Zo wilde ik niet verder.”

Hoe ben je in contact gekomen met het Urologisch Centrum?

“Via mijn gynaecoloog. Zij heeft me voorgesteld aan dr. Ampe. Ik was ondertussen al goed geïnformeerd over de mogelijkheden van een operatieve ingreep, dus het eerste contact verliep heel vlot. Omdat mijn bekkenbodemspieren in prima conditie waren, heb ik enkele kleinere onderzoeken ondergaan en dan heeft dr. Ampe beslist dat een TOT-operatie in mijn geval de beste oplossing was (bij een Trans Obturator Tape operatie wordt een kunststof bandje via de vaginavoorwand onder de plasbuis zijdelings vanaf de lies via een opening in één van de bekkenbeenderen aangebracht). Volgens hem was dit de juiste keuze. Hij zei ook dat ik veel te jong was om met zo’n probleem te blijven rondlopen. En ik kan vandaag niet anders dan hem gelijk te geven.”

Hoe zijn de operatie en de nazorg verlopen?

“Ik heb er totaal niks van ondervonden. De ingreep gebeurde onder volledige verdoving. Eenmaal wakker, had ik stijve benen en een drang om te plassen, wat niet kon vanwege de ingebrachte sonde. Maar na een nachtje in het ziekenhuis is die er de volgende dag uitgehaald, kon ik weer zelfstandig plassen en mocht ik naar huis. Alles is dus goed verlopen. Thuis moest ik er gewoon op letten de eerste week geen zware inspanningen te doen. Ik heb het winkelen daarom aan mijn man overgelaten... Na een maand ben ik terug op controle geweest en bleek de operatie perfect gelukt. Ik hoop dat het zo blijft. Voor de zekerheid heb ik voor volgend jaar nog een afspraak ingepland, maar eigenlijk moest zelfs dat niet.”

Ben je tevreden met het resultaat?

“Absoluut. Als ik het achteraf bekijk, had ik het veel eerder moeten doen. Ik heb mijn vrijheid terug, kan springen en dansen zoveel ik wil – en dat doe ik dan ook, tot groot jolijt van mijn dochter. Niet dat ik daarvoor constant last had van urineverlies, maar het is gewoon niet leuk en ik was nog te jong om ermee te blijven rondlopen. Een vriendin van mij zit nu met hetzelfde probleem. Ik heb haar direct aangeraden om ook langs te gaan bij de uroloog. Als het met zo’n kleine ingreep kan verholpen worden, waarom dan twijfelen?”