Het verhaal van Erlinde

“Het was een verademing”

Erlinde was 27 jaar en net bevallen van haar tweede kind. Kort daarna kreeg ze last van licht urineverlies. Niks ongewoons en al bij al viel het best mee. “Ook omdat na enkele kinesessies mijn bekkenbodem weer voldoende versterkt was. Enkel bij het sporten kwam er nog wat urine vrij.” De volgende jaren verergerde het probleem echter en is ze naar haar werkgever gestapt…

Erlinde was op dat moment 40 en al een tijdje aan de slag als medisch assistent bij het Urologisch Centrum. “Ik heb mijn probleem op een dag voorgelegd aan dr. Ampe. Hij heeft me eerst kine aangeraden, dat is de gangbare procedure. Pas wanneer hij zag dat de oefeningen om mijn bekkenbodemspieren te verstevigen niet meer hielpen, kwam een operatie ter sprake.”

Je werkte voor het Urologisch Centrum. Was dat niet vreemd om zoiets intiems aan te kaarten bij je werkgever?

“Dat was niet evident. Je werkt tenslotte met die mensen samen. Maar ik wist ook dat er hier al veel vrouwen geholpen waren, met zeer goede resultaten. Dus heb ik de knop omgedraaid en toch een afspraak gemaakt.”

Hoe loste je tot dan je probleem op? Met inlegkruisjes?

“Ja, mijn urineverlies was niet zo erg dat ik incontinentiemateriaal moest dragen. In het dagelijks leven en op het werk gebruikte ik inlegkruisjes. Tijdens het sporten of bij een zware inspanning was groter maandverband nodig, en dat voelde echt niet prettig aan.”

Je hebt uiteindelijk beslist je te laten opereren om je te verlossen van je licht urineverlies. Hoe is die operatie verlopen?

“Heel vlot. De dokter heeft eerst de normale onderzoeken gedaan en toen alles in orde bleek, kon ik geopereerd worden. Zo’n TOT-operatie is een relatief kleine ingreep: ik hoefde zelfs niet volledig onder narcose; een rugprik volstond. En nee, je voelt er nauwelijks iets van. Enkel de vaginale wiek en de sonde zijn wat onaangenaam, maar die mogen er al snel uit. Na een nachtje in het ziekenhuis moest ik ook nog een plastest doen om te kijken of het plassen goed verliep. Met een echo werd daarna gecontroleerd of de blaas helemaal leeg was, en dan mocht ik naar huis.”

Je bent op een woensdag geopereerd en maandag was je alweer aan het werk. Moest je dan niet rusten?

“Ik mocht zes weken geen zware voorwerpen op heffen om te voorkomen dat het aangebrachte kunststofbandje zou loskomen, dat was alles. En daar heb ik me ook aan gehouden. Op het werk stond dr. Ampe me gelukkig geregeld bij. Maar voor de rest voelde ik me prima. Na de operatie ben ik één keer op consultatie geweest om de wondjes en uroflow te laten controleren. Als er later nog iets zou zijn, mocht ik dat altijd zeggen.

Je bent nu 60. De operatie is al een tijdje geleden uitgevoerd, in 2003. Voel je je er nog altijd goed bij?

“Absoluut. Na de ingreep was het voor mij een verademing om terug alles te kunnen doen. Ik was 40 in 2003 en begon mij oud te voelen omdat ik in mijn bewegingsvrijheid beperkt was! Zo wilde ik niet verder – en ik had niet eens zoveel last in vergelijking met andere vrouwen. Vandaag zit het bandje nog altijd stevig vast en ben ik normaal voor de rest van mijn leven gerust. Laat ons hopen.”

Erlinde geeft aan het eind van het gesprek nog mee dat ze blij is dat de problematiek van licht urineverlies bij vrouwen beter bespreekbaar is geworden. “Vroeger was het een taboe. Jongere vrouwen zijn tegenwoordig, onder andere dankzij de sociale media, meer geïnformeerd en praten er sneller over met hun gynaecoloog, kinesist of uroloog. Dat is een positieve evolutie. Licht urineverlies is niet ‘normaal’ en al zeker niet iets wat je met een maandverbandje kan oplossen, wat sommige reclames ook mogen beweren.”