Het verhaal van Annick

“Na een maand stond ik op de ski’s”

Zwangerschap is een van de belangrijkste oorzaken van licht urineverlies. Kinesitherapie is daarom essentieel om na de bevalling de bekkenbodemspieren te versterken en de controle over de blaas te herwinnen. Toch kan je nooit uitsluiten dat het probleem vroeg of laat weer opduikt. Dat kan Annick (47) beamen.

“Mijn kinderen zijn vandaag 15 en 18 jaar oud. Na de bevalling heb ik nooit last gehad van urineverlies. Ik ben dan ook telkens naar de kine geweest voor oefeningen om mijn verzwakte bekkenbodemspieren te verstevigen. En dat hielp zeer goed. Een viertal jaar geleden, ik was toen 43, merkte ik echter dat ik geregeld wat urine verloor. Niet veel, en enkel tijdens het sporten.”

Wat heb je dan gedaan?

“Op aanraden van mijn gynaecoloog heb ik eerst de trainingen bij de kinesist hervat. Met succes. Wanneer ik geen al te zware of langdurige fysieke inspanningen deed, bleef ik droog. Maar als het intensiever werd – ik ga 3 tot 4 keer per week lopen – dan kon ik mijn bekkenbodemspier niet meer aanspannen en kwam ik met een natte broek thuis. Dat was behoorlijk gênant. En nee, maandverband was echt geen optie.”

Ben je meteen naar de uroloog gestapt?

“Nee, naar mijn gynaecoloog. Gelukkig zag zij snel in dat ik met een urologisch probleem zat en heeft ze me doorverwezen naar het Urologisch Centrum. Ze wist dat er bepaalde behandelingen bestonden die ongewenst urineverlies mits een kleine ingreep konden verhelpen.”

De uroloog raadde een TVT-operatie aan?

“De gynaecoloog had voorgesteld een kunststofbandje te laten aanbrengen om de blaas te ondersteunen. Ze had ook van bulkinjecties gesproken, maar bij het Urologisch Centrum hebben ze me uitgelegd dat dergelijke inspuitingen in België nog niet worden uitgevoerd. Het werd dus inderdaad een TVT-operatie (Tension-free Vaginal Tape, het bandje wordt via de vaginavoorwand onder de plasbuis achter het schaambeen aangebracht, nvdr).”

Had je er schrik voor?

“Dat viel best mee. Ik was zenuwachtiger voor de verdoving omdat ik tot dan toe nog nooit was geopereerd. Maar de dokter heeft me gerustgesteld en zei dat ik niets van de narcose zou ondervinden. En hij had gelijk. De operatie is al even vlot en pijnloos verlopen. Ik voelde me nadien natuurlijk wel wat slap. Daarom houden ze je ook een nachtje in het ziekenhuis. Pas als je opnieuw zelfstandig kan plassen tot de blaas helemaal leeg is, mag je naar huis.”

Mocht je daarna alles doen?

“Geleidelijk aan. De eerste twee weken ben ik niet gaan werken en mocht ik geen zware voorwerpen heffen. Je voelt tijdens die revalidatieperiode ook een lichte druk onderaan en huishoudelijke taken gaan sowieso moeilijk. Ik heb het advies dus strikt opgevolgd en het rustig aan gedaan. De revalidatie verliep echter zo goed dat ik na amper een maand zelfs mee op skivakantie ben gegaan. Ik was wel bang om te vallen, maar heb er uiteindelijk geen last van gehad. Toen ik daarna op controle ben geweest, zat het bandje nog keurig op zijn plaats. Littekens? Nee, twee kleine sneetjes aan de lies. Daar zie je echt niks van.”

Ben je blij dat je je hebt laten opereren?

“Zonder enige twijfel. Ik ben vooral opgelucht dat ik weer voluit en vrij kan sporten. En ik had dan nog niet eens zoveel last van urineverlies… Maar om nu al speciale verbanden of broekjes te moeten beginnen dragen zoals mijn moeder van 70 jaar… Nee, dat zag ik niet zitten. Op mijn leeftijd wil je nog met een gewone slip kunnen rondlopen. Toch?”